سلام بر فکه و گمنامی...
بسم رب الشهدا
قبل تر ها یک جایی خوانده بودم:
"راه رسیدن همین است، کافیست انار دلت ترک بخورد" آن موقع از این جمله خوشم آمد اما خیلی خوب نفهمیدمش! گذشت و گذشت تا اسفند1397.. ثبت نام سفر راهیان نور برای اولین بار.. 21 اسفند با دوستانِ جان راهی شدیم... فکه و هویزه و شلمچه و طلائیه و اروند و کرخه... همه شان بینهایت دوست داشتنی بودند.. عجیب، بوی آسمان میدادند.. اما فکه برای من چیز دیگری بود...فکه و قتلگاه شهیدآوینی اش...فکه و کانال کمیل_قتلگاه شهید ابراهیم هادی و یاران_ و حنظله اش و فکه معراج بهترین انسانها... در فکه بود که انارِ دلم ترک خورد و دانه هایش بین شن های نرم و طلایی گم شد.. آخر میدانید که رمل های فکه خاصیت "دل ربایی" دارند! شک ندارم که این خاصیت، بخاطر خون شماهاست آقا سید مرتضی... من مطمئنم؛ از همان تابلویی که چشمم به آن افتاد و دلم را برد: "چه جنگ باشد و چه نباشد راه من و تو از کربلا میگذرد" فکرِ این جمله و اینکه از کیست تا همان آخرهای سفر در ذهنم بود.. در راه برگشت هر کدام اتفاقی بسته های فرهنگی سخنان شهدا را برداشتیم وقتی برگه ی داخل بسته ام را باز کردم دیدم باز همان جمله ی دلربا! اما این بار با اسمی که بالایش بود: "سید مرتضی آوینی" :
( چه جنگ باشد و چه نباشد راه من و تو از کربلا میگذرد، باب جهاد اصغر بسته شد باب جهاد اکبر که بسته نیست. )
پ.ن. امروز که این پست را میگذارم 18 فروردین است سالروز آسمانی شدن خاک فکه با خونِ سید شهیدان اهلِ قلم...
پ.ن2 عکس آخر گلزار شهدای هویزه (مزار شهید محمدحسین علم الهدی و 72 نفر از یارانشون اینجاست:) )
محمدرضا مهدیزاده